بررسی رابطۀ بین سبک های دلبستگی با جسمانی سازی و اضطراب

مقدمه: نظریۀ دلبستگی یکی از مدل های مناسب برای شناخت روش های سازش یافته و سازش نایافته ای است که افراد از طریق آن ها با چالش های تحولی متعدد زندگی مواجه می شوند. تجربه دلبستگی ایمن، لازمه تحول سالم و طبیعی و زیربنای کنش وری سالم روانی است. این پژوهش به بررسی رابطۀ بین سبک های دلبستگی با اختلالات اضطراب و جسمانی سازی می پردازد. مواد و روش ها: این طرح پژوهشی یک مطالعۀ توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه های مختلط شهر تهران است. گروهی متشکل از 384 دانشجوی پسر و دختر (با توجه به حجم جامعه توسط استفاده از فرمول کوکران) با استفاده از روش نمونه گیری چند خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. مقیاس دلبستگی بزرگسال (aai) و چک لیست علایم scl-90-r توسط این دانشجویان تکمیل گردید. برای تحلیل داده ها، ضریب های همبستگی و تحلیل رگرسیون به کار برده شد. یافته ها: داده های ما رابطۀ معنی داری را بین سبک دلبستگی با آسیب پذیری نسبت به اختلالات اضطراب و جسمانی سازی نشان داد. نتیجه گیری: سبک-های ناایمن دلبستگی (دوسوگرا و اجتنابی) می توانند نقش مهمی را در ایجاد و حفظ اختلالات اضطراب و جسمانی سازی ایفاء نمایند. بنابراین، ارزیابی این عوامل آسیب زا می تواند منجر به جهت گیری تازه ای در پیشگیری، تشخیص و درمان اختلالات فوق الذکر گردد.